შენ ხარ ჩემი სევდიანი ამინდი,
ცრემლის გარეშე.

მწამს,
ოდესმე შეგეხები
და გამოიდარებ..

როდესაც ჩემს გვერდით ხარ,
გიყურებ და ვდუმვარ.
არ ვიცი რა გითხრა.

ვუსწრაფებ ფეხს და შენც მომყვები.
ვჩერდები და შენც.

ჩვენ ბევრი გვაქვს სასაუბრო,
მაგრამ ორივე ვდუმვართ.

ჩვენ ერთად ყოფნისას ვკარგავ საკუთარ თავებს,
რომელსაც ერთმანეთში ვეძებთ,
მაგრამ ვერ ვპოულობთ..

2018

მე მწამს
იმ ნახატის,
სიმღერის,
ნათქვამი ან დაწერილი სიტყვის,
რომელშიც ჯერ კიდევ შემორჩა
ორი გრამი პოეზია,
როგორც გამოსაწრუპად დარჩენილი
ლუდის წვეთები
ბოთლზე ხაზებად..

გავედი გარეთ.
შემხვდა ეტლში მჯდომი ახალგაზრდა,
რომელიც გალოთდა.
პურის საყიდლად დამაკლდა ხურდა.
დაიხურა მაღაზია,
სადაც გამყიდველი და მფლობელი ერთი ადამიანი იყო
და ბებიასავით ვუყვარდი.
ძმაკაცი თვითან-თვემდე ვერ კვებავს მეუღლეს და ბავშვს.
.
ქუჩის ძაღლი, რომელსაც რამდენიმე წამით მოეფერები,
კუდის ქიცინით გაცილებს სახლამდე,
იმ იმედით რომ რაიმეს მიუგდებ,
ადამიანებიც ვემსგავსებით მათ,
მხოლოდ იმედით ვცხოვრობთ.
.
დღევანდელი დღეც უარყოდ —
ერთფეროვანია..
უფლის ანაბარა დარჩენილი მთელი ქვეყანა
ჰგავს იმ ნაგავსაყრელს,
საიდანაც ვხედავთ რომ უნდა დავახვიოთ,
მაგრამ წყლის ონკანი, საპონი და საპარსი არსაით ჩანს.

.

2017 წ.

God decided to give the earth
a gift.
He travelled all the places,
from his bag,
He gave everyone the hope of life
and when arrived to Congo He felt tired…
that is how they believe
and yet they are afraid even to think,
that perhaps this kind man was left
with an empty bag,
because He is God and He just can
say
and restore justice,
which for some
is associated with murder, rape and
oppression,
for others it is extracting useful minerals
and dream about peace,
which runs from his own child’s plate
to the smile on his face.

And if Congo is the paradise
of minerals,
which is used for new technologies,
andit is also the place where you might find,
what Mendeleev have never dreamt of,
then why in such a rich country
should a child sing a song with these words:
‘hurrah, I will eat it whole’,
A ... კითხვის გაგრძელება »

ვისაც გაინტერესებთ, ჯერ კიდევ ცოცხალი ვარ და თუ გნებავთ ჩემი ხილვა და საუბარი, სიამოვნებით.. მომწერეთ პირადში, დრო და ადგილი.. ცუდად ვარ, უკვე,, არც გამოფენა, არც რაიმე აქტივობა, ეს კი არა, სახლი და არც მაღაზია, არც ეზო, ისაც ერთ ეზოშია ბებიაა და მას თუ ვნახავ ბავშვებსაც ვერ ვუღიმი, რომ მოვიდნენ და მერე რომ არ მოვეფერო ან ხელში ავიყვანო, ან.. ადამიანი მჭირდება, რადგან როგორ ძლიერადაც გიყვარს მარტოობა, მაინც ბოლოს მიხვდები, რომ ადამიანი ადამიანისთვისაა შექმნილი!..

ნერვები,
როგორც არყით სავსე ბოთლი,
მას მიყოლებული ქვედა ტუჩის თხელი გარსი,
სიმშვიდე,
როგორც მიუწვდომელი ვარსკვლავი,
შფოთვა კი ის, რითაც გადააყოლებ დღიდან-დღეს.

მე ვარ წყნარი და მშვიდი, თუნდაც შევიშალო.
არ მიცნობ და არ იცი ჩემი გარეკვის პიკი.
შენ გეშინია ჭკუიდან შეშლის,
იმიტომაც არ მკითხულობ,
არც მათვალიერებ ნახატების სახით,
და არ მიკაკუნებ კარზე,
რადგან მე
შენთვის დიდი ხნის წინ მოვკვდი.

ბოლო ამოსუნთქვამდე,
ჩემს ძარღვებში სიგიჟე ჩქეფს,
ისე როგორც შენში სისხლი.
და მე,
დაუფიქრებლად სრულად დავიცლები,
ოღონდ ერთხელაც,
ჩვენმა ენებმა
ერთმანეთში
იპოვონ
საკუთარი მოსასვენებელი.

* * *

ბავშვობაში,
რამდენჯერ დაგინგრევია
მიწისგან პატარა ვედროს დახმარებით
სხვისი გამომცხვარი პასკა
და ზედ გაგიყვანია გვირაბი ან მოკლე გზა
შენი ქალაქიდან სათამაშო მანქანის მეშვეობით
საზღვრების გასაცდენად,.

რამდენს გიპასუხიათ ვინმესთვის
უბრალო წყენაზე, რომ..
მამათქვენის პანჩურის ამორტყმით ამერიკაში გადააფრენდით.
თუნდაც გვერდით არ გყოლოდათ მამა.

სხვები თუ დარბოდნენ,
იქ სასდაც კონტაქტში შესვლა იწყებოდა კუბიკის
ან ხის ნაჭრეებიდან სახლუკის დამტვრევით,
გრძელდებოდა ეზოში გასართობად
და უკან ხელგადახვეული გზით საძინებლამდე.

მე კი ვიჯექი ფანჯარასთან გრძელ სკამზე
და ველოდი მშობელს,
ან მათ მოსვლამდე ვინმეს,
ვისაც მოაკითხავდნენ სახლში წასაყვანად,
რადგან ხელი დაექნია ან ჩამოერთვა ჩემთვის,
ან მშობლის მომლოდინე ბავშვი დამჯდარიყო,
თუნდაც სკამის მეორე ბოლოს..

არავის ვუმტვრევდი ბაღში სახლებს, ღობეს ან სხვა კომპ ... კითხვის გაგრძელება »

აბრეშუმის კაკაო.
ხოჭოების აივანი.
ხის ტოტის რბილობის ფაფა.

მწვანე დაფხვნილი ქვის ფოთოლივით სიმწარე

და სიყვითლე,
როგორც ჩაისთვის მიჭყლეტილ ლიმონზე მოყრილი შაქარი.

წყლის ლურსმნები,
რომლებიც ეწირებიან ჩემთვის გასათხრელ ორმოს.

ვის ვკითხო,
რამდენი წვეთი სიცოცხლე დამრჩა?!.

Let’s admit
that not every word has a synonym,
but any action may have several explanations.

Humans,
we make choices,
to the extent our brain is developed
and sometimes we knock our heads against the paradox.

But maybe
out of three different situations,
we are capable of drawing a general conclusion,
grasp one, even three, or much more different meanings,
Or maybe someone else will decide our fate for us.

But maybe none of these turns out to be true,
and is as pointless as
time wasted reading this verse.

The blind man visited you
With the help of his stick…

You let him in.

When he left you found out that
Your wallet has gone…

დედა აბარებს საუთარ სისხლს,
რომ ბავშვს მოუხარშოს წიწიბურა
და წყალში ჩაულბოს პური.

ეს ჩემი ქალაქია,
სადაც დილა მზის ამოსვლის ნაცვლად,
ვინმე კეთილი ძიას ნაჩუქარი ძეხვისგან გამოწვეული
შვილის ღიმილით ნათდება,
და მაშინ ქრება სახიდან მხიარულება,
როდესაც დედა ინახავს სამ-ოთხ ნაჭერს კარადაში
მეორე ბედნიერი დღისთვის,
თვითონ კი მორჩენილ ნამცეცებს კენკავს.

მეორე დღის გათენების იმედი მცირდება,
როდესაც ბინაში ცივი ცრემლებით გაწვიმს,
რადგან არ გყავს ის,
ვინც დაგიმარხავს ძილში გაყინულ,
მშიერ ბავშს.

ბრძოლა ხორციელი გადარჩენისთვის იმდენი ძვირია,
რამდენადაც სურვილი გაღიმების,
ქვეყნიდან გაქცევის
და უკიდეგანო ციდან ვარსკვლავის მოწყვეტის,
რომელიც გადის
ჩვენი უსაქმური სინდისიდან
თითო ბავშვზე თითო კანფეტის ჩუქებამდე..

უკაცრავად, ვინმე რუსთაველი თუ ხართ და იცით, გაიხსნა თუ არა, აფთიაქის, ბანკისა და კვების გარდა რაიმე სხვა, საინტერესო ადგილები, თუნდაც მინიმალურად, აი, მაგალითად კოსტავაზე 1000 წვრილმანი, ვიცი, მეტრობით არ იყიდება ტილო და არც შპალი, რასაც ქვეჩარჩოდ გამოვიყენებ, იყიდება ჩინური მზა ტილოები, მაგრამ არ დავეძებ, ოღონდაც ღია იყოოოს.. ან გაღმა ახალში (მე რომ მეგონა საოცრება მოხდა და ამხელა დიდი სამხატვრო მაღაზია გაიხსნა-თქო და თურმე მანქანებისთვის ყოფილა და მისი საღებავი და ნაწილი და ა.შ..) ქოლორიუმი, ან ნებისმიერი სხვა, სადაც.. აუუუ.. ცუდად ვარ.. ფეხით გავალ ოღონდაც რამე ღია იყოს!.. მიპასუხეთ ან პირადში, ან კომენტარის სახით მაინც..

.

კომენტარები:

ხატწერა- ხატწერა — ქოლორუმი წესით დღეს უნდა გახსნილიყო სანამ დაკეტავდნენ მაშინ ქონდათ ტილოები ვნახე მაგრამ ძვირი ღირდა

Lala Arveladze — ნიკუუშ გიმნაზიის ასახვევში საკანცელარიო ვნახე დღეს ღიაა

ნიკა ძამიაშვილი — და არ დავეძებ მეტრობით კაი ხარისიხის, ნებისმიერი ხარისხის არის ტილოებით, ის ბ ... კითხვის გაგრძელება »

ღმერმა გადაწყვიტა დედამიწა დაესაჩუქრებინა.
მან მოიარა ყველა ადგილი,
თავისი ჩანთიდან ყველას სჩუქნიდა სიცოცხლის იმედს
და მოსული კონგოში დაიღალა..
ასე სწამთ მათ
და მაინც ეშინიათ იმისი გაფიქრებაც კი,
რომ შესაძლოა,
იმ კეთილ ადამიანს ხელში ცარიელი ჩანთა დარჩენოდა,
რადგან ის ღმერთია და მას შეუძლია თქვას
და აღსდგეს სამართალი,
რომელიც ვიღაცისთვის
მკვლეობასთამ, გაუპატიურებასა და ჩაგვრასთან ასოცირდება
ზოგისთვის სასარგებლო მინერალების მოპოვებასა
და მშვიდობაზე ოცნებით,
რომელიც გადის თავისი ბავშვის თეფშიდან მის სახეზე ღიმილამდე.

..და თუკი კონგო მინერალების სამოთხეა,
რომელიც გამოიყენება ახალი ტექნოლოგიებისთვის,
და ასევე სადაც შესაძლოა გადააწყდე მას,
რაც არც კი დასიზმრებია მენდელეევს,
მაშინ ასეთ მდიდარ ქვეყანაში,
ბავშვი რატომ უნდა მღეროდეს ამ სიტყვებს —
"ვაშა, მე ამას მთლიანად შევჭამ"
მამა კი უტოვებდეს ოჯახს ორკვირიანი მონატრებით იმედს,
... კითხვის გაგრძელება »

როდესაც ჩემს გვერდით ხარ,
გიყურებ და ვდუმვარ.
არ ვიცი რა გითხრა.

ვუსწრაფებ ფეხს და შენც მომყვები.
ვჩერდები და შენც.

ჩვენ ბევრი გვაქვს სასაუბრო,
მაგრამ ორივე ვდუმვართ.

ჩვენ ერთად ყოფნისას ვკარგავ საკუთარ თავებს,
რომელსაც ერთმანეთში ვეძებთ,
მაგრამ ვერ ვპოულობთ..

მე ვარ გზა.
მე არ გამაჩნია ბინები, ნომრები, შუქნიშნები..
ვმეგობრობ ცხოველების ნაბიჯებთან
და მოძრავ, ჩამორჩენილ ხეებთან..

მე ვარ გზა
და შენ ცდილობ სადმე გამიყავანო,
როდესაც ვერ ხვდები, რომ არასდროს ვმთავრდები,
უბრალოდ ვგრძელდები
უსასრულოდ..

მე ვარ გზა,
შენამდეც და შენს იქითაც.
ჩემზე შესაძლოა ვინმემ ჩაიროს და ვიღაც გაჩერდეს.
შენი გული ფანჯრებია წიგნში სანიშნივით
მაგრამ დაკეტილი როგორც განძის სკივრი,
მე კი ღია, როგორც მისი კუნძული,
რომელიც უამრავ საინტერესო ისტორიას ინახავს.

მე ვარ გზა.
ჩემი ცხოვრებაა დრო,
რომელიც არ ჩერდება ჩემსავით.
შენ კი ხარ ქუჩა,
რომელიც რამდენიმე ნაბიჯში მთავრდები,
მაგრამ ჩემში უსასრულოდ ისახები,
ან უფრო რომელიმე კორპუსზე წარწერა –
აქ ცხოვრობდა საქართველოს ან მსოფლიო მასშტაბის ადამიანი.

მე ვარ გზა
და შენი მთელი ცხოვრების გავლა ღირს
ჩემს სხეულზე ერთხელ დასაბიჯებლად ... კითხვის გაგრძელება »

ჩემს მანძილს მარსამდე
წამებში გავივლი.
შენს ფოტოს
ყოველთვის
მე სულ თან ვატარებ.
ვდგავარ ფანჯარასთან
ჯიბეში ყვავილით.
ოცნება დიდია, სართული პატარა..

* * * #1

ისეთს არ მიცნობ,
როგორიც არ მსურს
დაგინახო!..

.

* * * #2

მე ხშირად ვეხები შენს ქურთუკს,
რადგან ვგრძნობ იმ სითბოს,
რომელიც მას შენი სხეულიდან შეახმა.

.

* * * #3

მე ვუსმენ ნიჟარას
და ვგრძნობ
როგორ იხრჩობი,
მაგრამ ვერ გეხმარები,
რადგან არ ვიცი,
რომელ
ზღვაში
გეძებო?!..

.

შეშლილი რომანტიკული განწყობა — youtu.be/EKj5y_1IgPI

ნიჟარა, დახრჩობა, დახმარება, ზღვა, ძიება, ქურთუკი, სითბო, გრძნობა, სხეული, შეხება, გახმობა, გაცნობა, სურვილი, ხილვა, დანახვა, ლექსი, მინიმალისტური პოეზია, მინიმა, მინიმები, ლექსები, პოეზია, nijara, dakhrchoba, dakhmareba, zghva, dzieba, qurtuki, sitbo, grdznoba, skheuli, shekheba, gakhmoba, gacnoba, survili, khilva, danakhva, leqsi, minimalisturi poezia, minima, minimebi, leqsebi, poezia, poetry

მთვარე დედაა,
დედამიწა შვილი
და მარსი მამა,
რომელმაც გადაიტანა ომი.

მეუღლისთვის ნასროლ ტყვიას წინ დაუდგა.
ქალს ეჭირა პატარა ბავშვი.

მამა კი წავიდა,
მაგრამ გამარჯვებული,
რადგან მისი ნატყვიარი სხეულიდან გამოჟონილი სისხლი
გახდა სიცოცხლის წყარო,
წითელ პლანეტაზე გაყინული წყლის სახით.

გაღვიძებისთანავე, სანამ ავდგებოდი ლოცვის სათმელად დავსქროლე ფეისბუქი და იქ შემხვდა უსაყვარლესი ვიდეო დიდი ხნის უნახავ ძმაკაცის, მსახიობის Mindia-სი და მისი შვილის, რომლებმაც მოგვიწოდეს სახლში დარჩენა და მოგვიყვნენ კომბლეს ზღაპარი..
ერთხელ მან შემიყვანა თეატრში სპექტაკლზე, ერთხელაც რაღაც საღამოზე, იმავე თეატრში.. ოთხჯერ რუსთავში დავესწარი ერთხელ ახალგაზრდული ჯგუფი იყო რაღაც.. ერთხელ ნაცნობი მსახიობი და შემიშვეს, ერთხელ მე13-ელების წიგნის პრეზენტაცია იყო, ერთხელაც მამა თეოდორეს ქადაგება ტარდებოდა..
მოკლედ.. ჩემი თეატრში მისვლა, გინდაც საღამო ყოფილიყო, გინდაც სპექტაკლი ან ქადაგება, ან კონცერტი ან ნებისმიერი სხვა რამ, იყო ყოველთვის თანხის გარეშე.. როდესაც ვეძებდი ადრე წელიწადში ერთ დღეს თეატრს გამოსასვლელად, ან იაფად, ან უფასოდ.. ერთმა 70 კაციანში რომელიც ახლა უკვე უნივერსიტეტს მიეკუთვნება, 1200 დოლარიო, როდესაც 450 კაციანი 300-350-ადაც შესაძლო იყო ამეღო ხორავას თეატრი, მაგრამ მე პირადად პატარა მინდოდა, რადგან თვითონ არ მყავს ამდენი ხალხი.. და ჯობია პატარა სივრცე და სავსე, ვი ... კითხვის გაგრძელება »