ჩვენი ბავშვობა
მხოლოდ იმით იყო ცუდი,
რომ..

მალე დასრულდა.

One Way — One Love

მე თუ ვერ გადავცურავ ზღვას,
ვინახულებ მთვარეს —
დავწერ ლექსს და დავხატავ ცას.
თავისუფალ მხარეს..

One Way — One Love

სიგარეტი, წყალი და პური.
სიყვარული, გაგება და პატივისცემა.

One Way — One Love

ცარიელ გზაზე დავდივარ მარტო.
გზას ბოლო არ უჩანს..
მთა მაახლოებს ცასთან.

One Way — One Love

ვგრძნობ,
ფრენისთვის გადმოხტომა მიწერია,
მეტრო.
ვერტმფრენი.
მიტოვებული მაღალსართულიანი კორპუსის სხვენი.
ტრანსპორტის ფანჯარა.
სხვა..

One Way — One Love

ჯოჯოხეთის შესახებ
ჩამოვჯდეთ და ყველაფერს მოგიყვები.
მე საღებავები მჭირდება რომ დავხატო
საკუთარი სულიერი მდგომარეობა.
სამოთხისთვის (თუ მოიძებნა იქ ჩემი ადგილი) — უფალი.
ღვთისთვის — ტვირთვა ამ ჯვრის,
რომელიც ყოველი დღე უფრო მძიმდება.

One Way — One Love

არ ვიცი..
ვდგავარ ზ ... კითხვის გაგრძელება »

რა მელოდება ხვალ,
ისევ მომავალი ოცნებები შეეწირება
იმედის აუსრულებლობას
და ყელში მომიჭერს თოკივით ყრუ ტირილი

თუ სითბო გამინათებს გზას
რომელზეც ხელჩაკიდებული წყვილი გაივლის,
რისი დახატვის სურვილი გამიჩნდება,
სახლში მისულს კი თითებისა და თვალების გარდა
არაფერი მემახსოვრება.

მაპატიე სულო,
რადგან გიწევს ამხელა სხეულის ზიდვა.
მაპატიე გულო,
რადგან გიწევს ამდენი ტკივილის ატანა.
მაპატიე ხელო,
რადგან გიწევს ამდენი არაფრისგან რაღაცის დაწერა.
მაპატიეთ თქვენც,
ვინც კითხულობთ ჩემს ლექსებს და გულზე გხვდებით,
ორივეს გაგვაჩნია რაღაც საერთო..

არ ვარ კარგად,
მაგრამ არც ცუდად ვარ.

ერთმა თქვა —
"ჯობია ხალხს ვენდო და გამიცრუვონ იმედი,
ვიდრე არავის ვენდობოდე"

და ბოლოს..

მსურს დაძინება.
უბრალოდ ძილი
გამოღვიძების გარეშე..

რკინიგზის სადგური,
მატარებლის წასვლის ხმა.
ცარიელი ბოთლები.

სირცხვილი ხელის გაშვერის
და იმავე ხელის თავისუფლება სხვის ჯიბემდე.
ჯართის შეგროვების პუნქტები.

ლუდით სავსე პლასტმასის ბოთლების დაცლა.

ინტერესი ერთჯერადი შპრიცების,
ეზოში ფეხბურთის თამაშის დროს.

ახალი შემოსული კომპიუტერული თამაშები —
სონიზე - ქრაში, დენდიზე - მარიო.

კარგ ვარიანტში,
დილა — შუადღე — საღამო —
მარილდაყრილი პური, კარტოფილის პიურე, წყალწყალა სუპი.
ხორცის გადამამუშავებელ მანქანას (კუჭს)
ედება მტვერი და სჭამს ჭანგი.

გაქცევის სურვილი!

ცხოვრებამ მოგვტეხა ფრთები,
რომლის არსებობა არც კი ვიცოდით
და რომც გვცოდნოდა — ვერ გავუფრთხილდებოდით,
რადგან არ უსწავლიათ ჩვენთვის,
რადგანალბათ მათაც არ ასწავლეს,
რადგან ალბათ ვინმეს არ აწყობდა ჩვენი ფრენა,
რადგან უნდა გვეტკეპნა —
სხვისი ათასგზის გადატკეპნილი მიწა.

ასევე ... კითხვის გაგრძელება »

არ დაუჯერო ადამიანს,
რომელიც დანახვისთანავე სიყვარულს გიხსნის.

არ დაუჯერო ადამიანს,
რომელიც ქუჩის შესამოკლებლად პარკის გადასვლით
რამე ამობურცულზე მუხლს მოიდრეკს
და პირჯვარს იწერს.

არ დაუჯერო ადამიანს,
რომელსაც თვალს ვერ გაშორებს
და მზერით გადმოგცემს სითბოს,
რომელიც ნებისმიერ სიტყვაზე ძვირფასია.

არ დაუჯერო ადამიანს,
ვინც ბოლომდე გაიხსნება შენთან, ჩემსავით,
თუნდაც ცუდი არაფერი მინდოდეს შენთვის.
ჩემნაირი არავინაა,
მსგავსი ალბათ რამოდენიმე.

არ დაუჯერო ადამიანს,
რომელიც გპირდება უზომო სიმდიდრეს
არაფრის ფასად.

არ დაუჯერო ადამიანს,
რომელმაც შეგაცდინა, დაგაწვინა ლოგინზე
და შენ მხოლოდ იმის იმედით ხარ მის გვერდით,
რომ მუცლით ატარებ მასთან სიახლოვის მიზეზს.

მე არასდროს მოგატყუებ,
შეგიძლია მენდო, რომ არანაირი იმედი არ გაგიცრუვდება,
მაგრამ თუ შიში გამოძრავებს
და ვერ ბედავ,
არც მე დამი ... კითხვის გაგრძელება »

გათენდა.
მომენატრა გუშინდელი დღე,
რამაც დამიტოვა —
მოგონებები,
ერთი სახელი,
ერთი გული
და ერთი პერანგი,
რომელიც ახლა მაცვია
და ვარ ბედნიერი.

ნიკუშ,
შენთამ ყოფნისას გავიცანი ადამიანი,
რომელსაც აქვს ჩემზე ბევრად მეტი ტკივილი,
მაგრამ არავის უზიარებს.

ვხვდები,
არაფერია სასიამოვნო,
როდესაც სხვას ახედებ შენს ცხოვრებაში
და გრძნობ,
რომ მას სტკივხარ საკუთარ თავზე ძლიერ,
რადგან არ ხარ მისთვის სულერთი.

ცხოვრებას ეკარგება ფასი
თუ ვინმე არ ზრუნავს შენზე,
თუ ვინმე არ განიცდის შენს ტკივილს
და არ უხარია შენი ბედნიერება.

მაინტერესებს,
როცა რჩები საკუთარ თავთან მარტო,
ნეტავ რაზე ოცნებობ...

ძმაო,
სრულად საკუთარ თავსაც არ ვიცნობ,
მაგრამ მესმის და მჯერა შენი ნათქვამი სიტყვის
შენი პატარა შვილის
და მისი ყოველი გადადგმული ნაბიჯის.
შენი ჩაფიქრებული და გაუკეთებელი საქმი ... კითხვის გაგრძელება »

ვარსკვლავებმა რა იციან ჩემი გრძნობები,
ხალხმა რა იცის რას განვიცდი,
როდესაც ორივე ბევრად ახლოსაა ჩემთან,
ვიდრე შენ,
რომელიც ამას ხედავ
და მაინც გარბიხარ უგზოუკვლოდ,
სადღაც შორს.

შესაძლოა
ორივეს გვყავდეს საკუთარი ოჯახი,
ბავშვები,
მაგრამ მე..
ყოველთვის ისე მეყვარები,
როგორც პირველი ჩახუტებისას.

მოდი.
მე მოგცემ ძალას
გადააბიჯო საკუთარ თავს
და დარჩე ჩემთან.
არ ვარ ეგოისტი.

მე რომ მსურდეს შენი სიკვდილი,
უბრალოდ,
თავს დაგანებებდი!..

გასული წლის მიწურულს დავფიქრდი,

სად უფრო მეტია ღმერთი,
ცაში
თუ შენში?

ალბათ კედელში,
რომელიც უძლებს ამდენ დარტყმას
და მაინც ცდილობს ჩემს დამშვიდებას.

გადის დრო.
ველოდები შენგან წერილს
და ვხვდები,
მთებს გადავდგამ ჩვენი ჯერ არჩასახული ბავშვისთვის.

მთელი ჩემი ცხოვრება
ის ერთადერთი ნახატია,
რომელსაც შენი მზერა ფრთებს შეასხამს.

ბავშვობიდან რაც მახსოვს,
არასდროს ვეძებდი იოლ გამოსავალს,
ყოველთვის მქონდა იდეა,
ახლა კი პირიქით,
ვცდილობ ვიმოქმედო
რაც შეიძლება მოკლედ და მარტივად.

გავიზარდე მაშინ,
როდესაც დავკარგე ოცნება კარგზე
და დღევანდელი დღის უარესად ჩავლის შიში.

მე მაშინ შევამჩნიე რომ დავბერდი,
როდესაც ახალგაზრდობამ გვერდით ჩამიარა
და ვერ მოვასწარი გაღვიძება.

მე ყოველთვის ვკვდებოდი მაშინ,
როდესაც ვივიწყებდი უფლის არსებობას.

ცხოვრებავ,
ამდენი ტანჯვითა და უსამართლობით სავსევ,
ვგრძნობ,
მაინც ღირს შენი გავლა რამდენიმე ნათელი წუთისთვის,

რომელიც ჩემში
დავიწყებული სიზმარივით ტრიალებ,
სადაც დაბინდული სილუეტები ეხვევიან ერთმანეთს
და სთხოვენ, რომ ..
არ გაახილონ თვალი.

ჩემი ცხოვრება ჰგავს
წინა წელს დაწერილ წინადადებას —
"ე" და "ჰ" დამეგობრდნენ
და თავჩაღუნულნი,
ერთად გაუყვნენ გზას.

და ვაი,
იმ კაცს,
ვინც პირველად შეახვედრა
ესენი ერთმანეთს...

რომელი უფრო მძიმე ტვირთია,
შენ რომ გიყვარს.
თუ მას რომ უყვარხარ,
როგორიც ხარ?

როდესაც შეუხებლად გრძნობ.
როდესაც გაუცნობიერებლად გტკივა.
როდესაც იღიმი, ტკივილების დასამალად
და ატყუებ საკუთარ თავს.
როდესაც შენი სიცოცხლე სიკვდილზე იაფია.
როდესაც ხელი გაქვს ჩაქნეული
და მაინც გეცოდება ის ბუზი მოსაკლავად,
რომელმაც ნერვები დაგაწყვიტა,
ამ მიზეზი მოგცა დაწყვეტის.

ეძებე სხვა გზა.

მოვრჩები ხეტიალს.
გიტოვებთ იმ რამოდენიმე სიტყვას,
რითაც მსურს ვიცხოვრო.

ბრძოლა და იმედი!
ბრძოლა და იმედი!
ბრძოლა და იმედი!

როდის ან სად?

როდესაც საკუთარ თავთან საუბარი მინდა,
ოთახში კი არ ვიკეტები,
ქუჩაში გავდივარ.

მე
ბორდიურზე მჯდომს,
შემიძლია ამოვიკითხო
გამვლელი გოგონას ტკივილი
აღბეჭდილი მის სახეზე,
მაშინაც კი,
როდესაც
ის იღიმის!..

გავდივარ ქუჩაში
და უაზროდ ვხეტიალობ.

ვგრძნობ,
ყოველი შენკენ გადმოდგმული ნაბიჯით
ვუახლოვდები საკუთარ სახლს,

მაგრამ იმასაც ვგრძნობ,
რომ ვერასდროს გავხსნი მის კარს.

ჩემი ტკივილების საწყისია ცხოვრება,
დასასრული — პოეზია.

ამ ყველაფრის გაძლების
მიზეზიც და მიზანიც — ღმერთი.

შთაგონება — შენ!..

მთავრობა გვეუბნება რომ ვცხოვრობთ სამოთხეში,
რეალურად კი არ ვიცით
დავიჭრათ ფრჩხილები,
თუ ნერვიულობით დავიკვნიტოთ.

ნუ ჩააწყობ ვაზნებივით ლექსებს
ერთ დიდი ზომის პარკში.

ნუ ცდილობ დაწვა ან გადაყარო აივნიდან,
რადგანაც ბოლო ამოსუნთქვამდე
არსებობს იმედი, რომ..

ვინმე გიპოვის ქუჩაში,
გადაგშლის
და ფეხზე წამოგაყენებს...

ჩვენ ახლა ვზივართ
და თავისით გადის დღე,
უკეთესობისკენ არაფერს დავეძებთ.
ხორციელ ტკივილებს იმდენად ვამძიმებთ,
ძნელია,
რომ წერო სულიერ განცდებზე...

როდესაც იმედიც კი უკვე ფასიანია,
მაშინ ძნელია ისაუბრო ნაგავზე,
როთაც ვიხრჩობით.

როდესაც ლაპარაკს არა აქვს აზრიც და მიზეზიც,
ნაბიჯს კი გადადგმის უფლება,
შენ კი მაინც საათობით ბოდიალობ
და ესაუბრები საკუთარ თავს.

როდესაც ხარ მსხვერპლი
და ვერ აცნობიერებ,
რადგან გიფუთავენ ამას ლამაზად
და ვერ ხვდები რომ ესაა ცხოვრება.

როდესაც შეგიძლია აკეთო არაფერი,
მაგრამ ხალხი დაარწმუნო შენი კეთების სიმართლეში.

როდესაც შეგიძლია იყო ფალოსი
და უცებ გაღიარონ.

როდესაც შეგიძლია ხელი ჩაიქნიო მაშინ,
როდესაც მთელი გზა გაიარე
და ასე ახლოს ხარ გამარჯვებასთან.

როდესაც შეგიძლია იყო მომღერალი
ხმის ამოუღებლად
და არაფერი განაღვლებდეს.

როდესაც არ შეგიძლია მართავდე საკუთარ თავს
და საჯაროდ ხალხს ატყუებდე მათ წინამძღვრობაში.

როდესაც შეგიძლია ისაუბრო ღმერთზე,
და თვითონაც არ გწამდეს ის.

როდესაც სისხლის ... კითხვის გაგრძელება »