ამ ჩანაწერის აკრეფა დიდ ძალასა და სიმამაცეს მოითხოვს, ჯერ საკუთარ თავთან და შემდეგ უკვე მასთან, ვისკენაცაა მიმართული. მძულს ადამიანის გამოყენება, მოტყუება და მისი გაურკვევლობაში ყოფნა.

მინდა იყო ბედნიერი, არა ჩემი თვალის დასანახად ხტოდე და ბურთივით ათამაშებდე სიხარულს, რეალურად კი იტანდე დამცირებას, მორალურსა თუ ფიზიკურს, უეცარი შეხვედრისას კი მომღიმარი სახით მატყუებდე, რადგან მიმტკიცებდე შენს ძალას, შენს კარგად ყოფნას, არამედ ნამდვილად გიხაროდეს ცხოვრება მასთან, თუნდაც ის არ ვიყო მ...

ასეთ ტიპი არ უნდა დაინდო, "რაის შეყვარებული" "რითი შეგაყვარა თავი" ან რატომ იყვარებენ გოგონები ასეთ ნაბიჭვრებს.. უნდა ჩაწიხლო და მერე უპასუხო, "შემეშალეთ ბატონო, სხვა უნდა გვეცემაო, ანუ ნომერი გამორთულია ან გასულია მომსახურეობის არედან" ეს ერთი და მეორე სახლში, კაი, ჰო შეცდა, რატომ აგდებ?.. და მესამე, ასეთ ნაბიჭვრებს, რატომ უმართლებთ და აყვარებენ გოგონებს თავს და ჩემი მეგობარი სტიქაროსანი, ვერ ეუბნებოდა მგალობელ გოგონას რომ უყვარდა და მეც ჰა... აი, არ ვიცი რა ვთქვა.. რატომ ხდება ასეთი უსამართლობ...

God decided to give the earth
a gift.
He travelled all the places,
from his bag,
He gave everyone the hope of life
and when arrived to Congo He felt tired…
that is how they believe
and yet they are afraid even to think,
that perhaps this kind man was left
with an empty bag,
because He is God and He just can
say
and restore justice,
which for some
is associated with murder, rape and
oppression...