თბილისში,
ქუჩის მუსიკოსი მღეროდა
და იქ ჩახუტებული წყვილი ცეკვავდა.

მე ვუსმენდი და განვიცდიდი ჩემს მარტოობას.

შევედი მაღაზიაში.
ვითხოვე კალამი და ფურცელი,
რომელზეც დავწერე ინგლისურად —
"Keep Smiling And Hug Me, Please"

უამრავმა ჩამიარა,
ალბათ, ეგონათ ფულს ვაგროვებდი რამისთვის,
არც წაუკითხავთ..

იმ მეწყვილე გოგონამ ნახა ეს ფურცელი,
მომიახლოვდა,
გამიხარდა
და ჩავეხუტეთ ერთმანეთს.....

შენ ჩამისახე იმედი.
ამინთე სულში სანთელი,
რომელიც გგონია,
რომ შენმა მკაცრმა უარმა ჩააქრო,
არადა პირიქით..

ყოველი დღე იწვის
და ღამე ისევე მთელდება,
რადგანაც მან მაინც მიგახვედროს
რომ შენს გზას მე გავანათებ

და ჩემს ჩრდილში
ამოიზრდება შენი სულის ნაყოფი,
რომელიც აყვავებისას გაიწევს მზისკენ.

ცხოვრება სულ სამი ნაბიჯია.
დაბადება,
ანუ ჯიბიდან პირველი ღერის ამოღება და წაკიდება.
პირველი ნაფაზი,
რომელიც მიისწრაფის ბოლოსკენ..
და დამიწება.

ამ სამწუთიან ყოფაში
სიყვარული მეხის გაელვებას ჰგავს გულში.

და ამ ყველაფრის შემდეგ
ვიძულებ საკუთარ თავს,
როდესაც ტაძრისკენ მიმავალ გზაზე
ვუკიდებ სიგარეტს..

იქ მისული კი ვისმენ ქადაგებას
თავგანწირვასა და სინანულზე..

ჩემი ცხოვრება ჰგავს
წინა წელს დაწერილ წინადადებას —
"ე" და "ჰ" დამეგობრდნენ
და თავჩაღუნულნი,
ერთად გაუყვნენ გზას.

და ვაი,
იმ კაცს,
ვინც პირველად შეახვედრა
ესენი ერთმანეთს...

რომელი უფრო მძიმე ტვირთია,
შენ რომ გიყვარს.
თუ მას რომ უყვარხარ,
როგორიც ხარ?

როდესაც შეუხებლად გრძნობ.
როდესაც გაუცნობიერებლად გტკივა.
როდესაც იღიმი, ტკივილების დასამალად
და ატყუებ საკუთარ თავს.
როდესაც შენი სიცოცხლე სიკვდილზე იაფია.
როდესაც ხელი გაქვს ჩაქნეული
და მაინც გეცოდება ის ბუზი მოსაკლავად,
რომელმაც ნერვები დაგაწყვიტა,
ამ მიზეზი მოგცა დაწყვეტის.

ეძებე სხვა გზა.

მოვრჩები ხეტიალს.
გიტოვებთ იმ რამოდენიმე სიტყვას,
რითაც მსურს ვიცხოვრო.

ბრძოლა და იმედი!
...