8:04 PM კომენტარი ლაშას პოსტზე, ლექსიდან ნაწყვეტზე, ჩემი აზრია ასეთი და ეს იქნება! წერტილი.ლაშა მარგიანი | ცხოვრებაში ხან გიმართლებს, ხან არა კი არა, ან გიმართლებს, ან არა. Fabia FA Bia — მართალ Teo Beruchashvili — ჰო... ნინო ყვავაძე — ეგრეა, კი... ფლორენცია ფლორენცია — 100% Tatia Varamishvili — კი და მე — ვიქნები ბედნიერი, ცხოვრებაშივე, მეყოლება მეუღლე, ბავშვები, მექნება მათი რჩენის თავი და არა ვინმეს თხოვნით, ან მიქარვით, ან ვინმეზე გადავლით, ერთი კაცისთვის რომ ნაბიჭვარი ხარ და მთელი მსოფლიოსთვის მაგარი კაცი, არა! და ამას არა პოპულარიზმითა და პიარის ხაზით, მე გალერეას ვთხოვ ადგილს უფასოდ და ტელევიზიას ვერა და არა ერთად, რადგან აქეთ უნდა იცოდნენ ვინც ვარ, რადგან დამატებული ვყავარ, 14-15 ადამიანიდან 2-ს გავუგზავნე დამატება, ერთი გოგონა, რომელიც რუსთავში ჩამოდიოდა და შემთხვევით გავიცანით ერთმანეთი და მეორე კაცი, რომელიც თვითონაც წერს, სპეციალურად არ ვასახელებ სახელებს.. დანარჩენი თვითონ, მაგრამ სულერთია მე გაყინული ვგდივარ სადმე ქუჩაში, ტყეში, ლიანდაგზე, თუ ვცოცხლობ და ყველას საპირისპიროდ, არანაირი სისულელით, რაც ასევე იზიდავს ხალხს, ვიზამ ჩემსას უცხოეთში და მერე უკვე აი "ქართველი, რომელიც.." ახლა მჭირდება დახმარება, სად ხართ? არა იმისთვის რომ 1-2 ან ათასობით ადამიანმა გამიცნოს, არამედ, იმიტომ რომ ვიარსებო, იმით რაც ჩემია და ჩემშია. და ვიზამ ამას! დავამტკიცებ რომ უბრალო ადამიანი არანაირი სისულელით, უკანალის ლოკვით და ვინმეს გადახტომის გარეშე მე მივაღწევ ჩემსას. იყო დრო, როდესაც მწამდა, რომ ოდესმე, როცა იქნება, ადამიანი ჩამოვა, თუნდაც სხვა ქვეყნიდან ის ერთი და სადაც ვცხოვრობდი, იმ კორპუსის ნანგრევებიღა დარჩება კედელზე რამდენიმე წარწერით და რავიცი.. სიტყვა კიდევ არა მთელ მსოფლიოს, ერთი ადამიანისთვსი ამინც იქნება-თქო.. და როდესაც მათი ქუჩა დასრულდება და გზა კი უსრულია, მოკლედ გადაკვეთს ჩემს ლინდაგს, მაშინ შეიგრძნობს რა და როგორ.. ანუ ოდესმე თუ დამათვალიერა ან წამიკითხა ვინმემ, ჰო კარგი, თუ არადა არაუშავს.. მაგრამ ახლა დავიქოქე, ვიღაც სისულელეს რომ წამოაბრახვებს და ესევე ყველამ იცის მის შესახებ, რატომ არ შეიძლება რომ ერთხელაც ჩემს ნახატზე ან ლექსზე ისაუბრონ, მე არავის თვალში არ გავეჩხირები, როგორც პოპულარი ხალხი, მე არავის ვთხოვ გაშუქებას, მე არავის არაფერი, მაგრამ ჩემი ნახატები გამოიფინება ნიუ-იორკში, ჩემს ცხოვრებაში, ან მომაში, ან აგორას ან მეტროპოლიტენის მუზეუმში, ანდაც სამივეში, თუ მოვახერხე! მე პატიოსნად ვიქნები, ეს კი არა, ხალისი არ მაქვს თვეობით წელიწადში ერთხელ მაინც პირადი ფოტო დავდო, კი არადა გადავიღო მაინც, თუნდაც მხოლოდ ჩემთვის, მაგრამ მეყოლება ბავშვი და საკუთარ ბავშვს რომ დედაჩემი ჩაიხუტებს და დედაჩემს ბებია, ეს იქნება ჩემი გამარჯვება, ჩემი ბედნიერების პიკი!..
| | |
| სულ კომენტარები: 0 | |