ამ პოსტში მინდა გავაერთიანო ჩემი საყვარელი ადამიანის, ოთხი შვილის დედის, პოეტი ქალის ცხოვრებისეული საინტერესო ჩანაწერები და სიღრმისეული პოეზია.
 

* * *

არ დაკვირვებიხართ? რაც უფრო იზრდება ჩვენი გულწრფელობის ხარისხი, როცა ცუდად ვართ, მით უფრო მარტონი ვრჩებით. თითქოს ადამიანებს ეჩვენებათ, რომ ჩვენი რუხი ამბებით მათ სიმწრით მოპოვებულ სინათლეს, როგორც ძვირფას მონაპოვარს, ვუმღვრევთ. ვითომ გვერდით გვიდგანან, რომ სინდისი არ აუჯანყდეთ და სინამდვილეში ყველა სიტყვა იმ უჯრიდან აქვთ ამოღებული, რომელშიც პლასტმასის, ხელოვნური, უკაპილარებო გრძნობები აქვთ გადანახული ჩვენისთანებისთვის. ისე ამაყად გვანუგეშებენ, თითქოს გვციოდა და ჩაგვაცვეს, მაგრამ რის გადაგდებასაც აპირებდნენ, ის მოგვცეს. ცხადია, მადლიერნი უნდა ვიყოთ, გავთბით, მაგრამ ჩვენ მაინც სულ ისეთს ველოდებით, ვინც იმას გაიღებს, რაც უყვარს. ასეთები თითქმის არ არსებობენ და მინდა უკიდეგანო მადლობა ვუთხრა ყველას, ვინც ზღურბლთან კი არ მოვგაწვდის ხურდას, როცა მარტონი ვართ და ამაყად კი არ მოხურავს კარს, ადგება და საკუთარი გულის მისაღებ ოთახში გვასადილებს მზით და ისე უხმოდ და ჩვეულებრივ გააკეთებს ამას, თითქოს უბრალოდ ერთი ყლუპით ნაკლები ჟანგბადი ჩაისუნთქა ჩვენს გამო. ან ერთი ყლუპით მეტი. სხვა არაფერი.

მკვდარი ვერ გაივლის

მარიამი გამახსენდა, დაბადების დღე ჰქონდა. ფსიქიატრიულში იწვა მაშინ. უსაჩუქროდ არ მინდოდა მისვლა და ავედი სახლში. დედა განერვიულებული დამხვდა - სკოლიდან დაგირეკეს, გაკვეთილები გაგიცდენიაო, შენი 1 მოსწავლე კი სახლში წასულა დაუკითხავადო და რაღაც სხვა ცუდი ამბები. ვეღარ ვუსმენდი, საჩუქარს ვეძებდი მარიამისათვის, რომელიც 50 წლის გახდა. ვერაფერი ვნახე. აბსოლუტურად ვერაფერი. მერე ბოთლები ჩავყარე პარკში და მეტრო დელისთან ჩავედი ფეხით. ჩაიბარეს და რაღაც საცოდავი ფული მომცეს, არაფერი მომდიოდა, დავიარე ჯიხურები. მერე სამი ცალი შოკოლადი ,,ლუნა,, ვიყიდე და მივედი. მაკა ერქვა მის ექიმს, მიცნო და შემიშვა, მაგრამ დერეფანში დაელოდეო. კედელს ავეკარი. დადიოდნენ ქალები საშინელი სახეებით. მაკვირდებოდნენ, მიღიმოდნენ, მიბღვერდნენ, რაღაცებს მეკითხებოდნენ და ყველას ისეთი დამანგრეველი ტკივილი ედგა სახეზე, მივხვდი, ვერ გავუძლებდი. ,,დაიცადე, მოდის,, - კართან შემაჩერა მაკამ. მართლაც მოვიდა მარიამი - ჩემი ყველაზე ძვირფასი მეგობარი, რომელიც ახლა აღარაა ცოცხალი. მივეცი სამივე ,,ლუნა,, და ვაკოცე ორივე გამხმარ ლოყაზე, რომლებზეც ბეწვები ამოსვლოდა მას მერე, რაც ბოლოს ვნახე. რა ცუდად გავხდი... წავალ-მეთქი, მაგრამ რა ყრია აქო?! - დამლაგებელი აყვირდა უცებ. შავი ნამცეცებით იყო იქურობა მოფენილი. მარიამმა ფეხსაცმელებზე დამხედა და თვალები გაუფართოვდა, აბსოლუტურად დაშლილიყო ჩემი ფეხსაცმლის ქუსლები. ან კი როგორ ვერ ვიგრძენი და ვერ შევამჩნიე? ამ ქუსლების რეზინის ნამცეცებით იყო დაფიფქული იქაურობა შავად. ,,იცი, რა არის? - დამლაგებელი მეუბნება - მკვდრის ფეხსაცმელები იქნება ეგ. იაფად ყიდულობენ უცხოეთში და მერე აქ ხალხს ატყუებენ. კი, მკვდრების მაღაზიაში იქნება ნაყიდი. ისეთი მასალისგან ამზადებენ, რომ არაა გამძლე. მკვდარი ხომ ვერ გაივლის და...,, წამოვედი. ქუჩაში სულ დაიშალა ორივე ქუსლი. თითქმის შიშველი ფეხისგულებით მივაბიჯებდი გაყინულ ასფალტზე. ცოტა ხურდა კიდევ მეყარა ჯიბეში, მეოთხე ,,ლუნაც,, მომივიდა და დედაჩემს წავუღებ -მეთქი, მაგრამ შემომეჭამა გზაში.

ნამცხვარი ღირდა 5 სიტყვა

ეს მართლა მოხდა. ძალიან ჭირდა ცხოვრება და “ვიზიარებთ თქვენს მწუხარებას” – მხოლოდ ეს სამი სიტყვა გავგზავნეთ იმ ზამთარს მე და დედამ ფოსტიდან რომელიღაც სოფელში. მერე გზად რაღაც ერთი ნამცეცი, უმწეო ნამცხვარი ვიყიდეთ დარჩენილი ხურდით და სახლში რომ დავბრუნდით, დედამ თქვა, რომ ნამცხვარი თურმე ის ხუთი სიტყვა ღირდა, რომელიც სოფელში არ გავგზავნეთ სანუგეშოდ: “გამხნევდი. რამდენადაც შეძლებ, გახსოვდეს ბავშვები,,

* * *

ასეც შეიძლება მოხდეს:
ვინც გიყვარს და აღარ გეძახის,
ქვასავით მიაწოდო შენი სახელი,
როცა მტაცებელი გამოეკიდება...
ამაზე ფიქრი მაღიმებს,
თუმცა, ცხადია, აქ ისევ ცივა.
ყველა მატარებელი გასულია ყველა ბაქანიდან.
ყველა გზაშია.
აღარავინ დგას ბილეთების რიგში
და სადგურებში შუქი ანთია მაინც
და მოლარეებს სძინავთ სრულ სიჩუმეში.
კვირა თენდება,
უქმე დღე - მოფლაშული ჰაერით.
პალტო ვიწროა და ნაბავშვებარი მუცელი,
რომელიც აღარ შეიკუმშა,
უჯვრო გუმბათივით დგას პალტოს გარეთ,
თქვენკენ, თქვენი სამყაროსკენ,
ვინც აღარა ხართ არსად,
არც ამ სადგურში.
ტყუილად ვიარე.

* * *

უმჯობესია ისე მოკვდე, რომ
ნახევარი დღით მაინც შეძლო
სიარული სიკვდილის შემდეგ.
მიხვიდოდი მათთან, ვისაც ამოირჩევდი
ფეხისგულებში ჩარჩენილი მისამართებით.
ვინც ოდესღაც
თავის სახლის კარს დააცალა სახელურები,
რომ თვითონვე მიმხვდარიყავი
სტუმრობების უადგილობას.
მკვდარს რა ჭკუა მოეკითხება,
ყველას ნახავდი თვალდახუჭული,
მონაცრისფრო, ჯერ ოდნავ თბილი.
პანაშვიდებზე მოსვლაც აღარ დასჭირდებოდათ,
წრესაც თავად შემოუვლიდი
მეგობართა ცოცხალ სხეულებს.
ვეღარ გეტყოდნენ ვეღარაფერს გასამართლებელს
და არც გჭირდება არაფერი,
როცა მკვდარი ხარ.
მხოლოდ უნარი - გადაადგილდე,
რომ დაგინახონ
როგორი ხარ სიცოცხლიდან უკვე გასული,
და აღიარონ,
რომ დამარცხდნენ სიყვარულის სულ უბრალო,
დაბალ ამბებთან,
რადგან მკვდარს უკვე კარები ვერ გამოგიხურეს.

* * *
ნორმალურებო, სწორდით და სმენა!
თქვენს მწკრივში ძალით ჩავაყენე ჩემი შვილები.
საითაც წახვალთ, წაიყვანეთ.
უთხარით: დედა სხვა მწკრივშია,
სხვა აღლუმზე, სხვა ბელადის მოედანზე.
ბევრ კითხვას არ დაგისვამენ, მოერიდებათ...

* * *

სულ თავიდან როგორ იყო ვეღარ ვიხსენებ.
ახლა ქარხნის მუშასავით მექანიკურად
ვიმეორებ ერთი და იგივე მოძრაობას -
რასაც დღეს ვაწვდი, ფერფლად მიბრუნებს.
მერე ისევ ახალი დღე -
ეს მარტივია, თუ გაზაფხული წააწყვიტე წელიწადს,
როგორც მამალს თავი,
რომ არ იყივლოს აღარცერთი გათენება ისე მჭახედ,
თითქოს ქვის ღობეს ცელავდეს ვინმე.
შვება უკვე აღარსადაა.
ყველა ქოხი სხვადასხვა ზომის ქილებითაა ამოვსებული.
მათში ყრიან სამკურნალო მცენარეებს
და მდუღარე წყალს ასხამენ
და სიბნელეში ინახავენ,
რომ წამებით გამოსტყუონ სარგებელი.
შვება უკვე აღარსადაა.
მძინარე ბავშვი გადაბრუნდა პირით კედლისკენ.
წინათაგრძნობა ძვლების წყვეტილ გვირაბებში ფუვდება
და სახსრებს გუდავს
და ელვის წამიერი გაკრთომა -
როგორც ხელმოწერა საიდუმლო განკარგულებაზე -
წვიმდება ჩუმად.
როგორ უცებ ვხვდები ყველა საიდუმლოს,
როცა გაქცევა უკვე აღარ შეიძლება
და ვერც ვერავის დავუძახებ.
ასეა, დილის შუქს მუდამ დახრა უწევს
ჩვენს მიწურ სახლში რომ შემოვიდეს
და მთელი ღამით სიბნელეში მოტივტივე
ნივთები რომ სამშვიდობოს გაიყვანოს მორიგეობით.
შავწყალნაყლაპი ოთახები
ჯოჯოხეთიდან გამოქცეული ბავშვებივით დგანან -
ყველა ამბისგან მიტოვებულნი
და შუქის კალთას საღამომდე ხელს არ უშვებენ,
ვიდრე თითები არ ეღლებათ
და მორიგი დღეც ვიდრე არ გადის გარეთ
ისე უეცრად,
თითქოს მიტკალი კარის ღრიჭოდან გაასრიალეს.

* * *

ღამის თორმეტ საათზე
მეტროს ბოლო მატარებელში მოხვედრილები
მთელი წაღებული ქალაქიანა მიჰქრიან სადგურ-სადგურ
და მათთანაა რაღაც ისეთი გამაოგნებელი
და გამაშეშებელი სინათლე,
როგორც დაუმსახურებელი სამოთხე.
სინამდვილეში კი სიმართლე ჩვენკენაა -
ვინც ვერ მივუსწარით ბოლო მატარებელს,
ვისაც ცხვირწინ დაგვეხურა
ბოლო ვაგონის ბოლო კარი.
ვინც დავრჩით ქალაქგატანილ უსულო სადგურში,
სადაც ხმის ამოღებასაც რომ ვერ მოსთხოვ
და ჩასასუნთქადაც რომ ვერ გაიმეტებ,
ისეთი გადაქანცული ჟანგბადი დაგვიტოვეს.