3:52 PM
რიტორიკული კითხვა — რატომ? / ყველა ჩაგრულის გვერდით
ერთი ნორმალური სიტყვა არ მადგება ენაზე, მეცოდება ნებისმიერი ჩაგრული ადამიანი.

ერთი ადამიანით მეტი ან ნაკლები.. აზრი.. კი, სხვა წაიკითხავს და იმავეს იფიქრებს, არადა ან .. მოკლედ ყველა უნდა გამოვიდეთ, იმედი მაინც არ უნდა დავკარგოთ.

ვერ ვარ იმ დონეზე რომ ვილოცო მათი სულებზე, პირიქით ლამის თავქვე ჩამოვახრჩო ეს ნაბიჭვრები.

და კიდევ, მე მოვკვდები მშიერი და არ ვიქნები ვინმეს მონა, მოქნეული კუდი, ანუ რომ გიბრძანებენ და არაადამიანურ საქმეს, უსამართლობას სჩადი, რომ არ დარჩე ადგილზე, შენ ერთი, ასი თუ ათასობით გაგათავისუფლებენ, არაუშავს, იმ დღეს გადაიტანთ, იმ თვეს, და მხარში ამოგიდებათ ხალხი და მეორე თვეს უკვე აირჩევთ სხვას, რომელიც ასევე შეგჭამთ, უბრალოდ ძვლებს აღარ დაუწყებს ხვრას.

ცრემლი მადგება, როდესაც ამას ვუყურებ.. რადგან არ შემიძლია რაიმეთი მაინც დავეხმარო.. ხელგამოწვდილს თუ ფული არ გაქვს პურის ნაჭერს ან სადმე ბოთლს აიღებ, მოუშვებ ქუჩასა თუ ეზოში და წყალს მიუტან მაინც და აქ.. რა უნდა ქნა.. აუუუფღღღ!..
აქ სამართალი არ ვიცი, ოდესმე თუ აღდგება..
მწამდეს ამის თუ არა..
არ ვიცი..

კიდევ კაი, გინების გარეშე მოვრჩი ამ პოსტს..
კატეგორია: ჩანაწერები | ნანახია: 569 | დაამატა: nikadzamiashvili | ტეგები: კუ, demokratia, სკამები, ფარშევანგი, პოლიცია, პოლიტიკა, usamartloba, სამართალი, წყალი, დემოკრატია, სიკვდილი, მშიერი, ხელისუფლება, nika dzamiashvili, farshevangi, ku, ეზო, ნაბიჭვარი, ნაგავი, სიცოცხლე, პარლამენტი, უსამართლობა, ნიკა ძამიაშვილი, ქუჩა, პური | რეიტინგი: 0.0/0
სულ კომენტარები: 0
avatar