ხეები და სოკოები.
წვიმა.

გვირილა და ჭიქა პიტნის ჩაი.

სიყვარული.
მზესუმზირა.
ვარდი.

სიმარტოვე
და სიჩუმის ხმა.

1.

ყვითელი, გვერდებში ოდნავ მოყავისფრო თმით,
ფეხებზე დადებული წითელი ჩანთით
დავინახე გოგონა.

არ ვიცი,
რა აწუხებდა მას,
სასწრაფოდ სჭირდებოდა საჭირო ოთახი და ითმენდა
თუ უბრალოდ განიცდიდა ადამიანთან ხორციელ დაშორებას,
მის სახეზე შევამჩნიე სულიერი უხმო ტირილი,
ცრემლები კი თითქოს თვალებს შიგნით ესხმეოდა..

2.

შემოვიდა ხელგამოწვდილი ბავშვი,
რომელსაც თავზე ხელი გადავუსვი.
მინდოდა მიმეცა
მცირე ზომის შოკოლადში ამოვლებული ორცხობილა,
ამოღება ვერ მოვასწარი,
რომ უკვე ვაგონის ბოლოში
სთხოვდა ხურდას მოზრდილ მამაკაცს
და შემდეგ გაჩერებაზე წამიერ გაქრა.

3.

ვიდექი კართან,
შევხედე იმ მოპირდაპირე მხარეს მჯდომ საყვარელ გოგონას
რომლის სევდიან სახეს მსუბუქი ღიმილი შეჰპარვოდა,
რომელიც მახსოვს, უკვე მესამე დღეა
და მჯერა, გამყვება ცხოვრების ბოლომდე,
თუნდაც მის შემდეგ, ვეღარ ვერასდროს ვიხილო..

4 ... კითხვის გაგრძელება »

გსიამოვნებს,
როდესაც შენზე წუხან,
როდესაც ვინმეს სტკივხარ.

აჩვენე ყველას,
რომ ძლიერი ხარ და აიტან ყველაფერს,
მხოლოდ იმიტომ რომ არ დასწყვიტო გული მათ,
ვისაც უყვარხარ,

რადგან შენ ნერვიულობ იმაზეც,
რომ გიწევს მათი გულისტკენა მძიმე ისტორიით,
მაგრამ თვითონ ვერ ხვდები,
რომ ამ დროს,

იკვებები საკუთარი მონაყოლი ტკივილებით
და დესერტად აყოლებ მსმენელის სითბოს,
ცრემლებს,
რომელიც ნებისმიერ თანხაზე ძვირია.

და მაინც,
გსიამოვნებს,
როდესაც შენზე წუხან,
როდესაც ვინმეს უყვარხარ.

სასახლისთვის მოჭრილი ხე
და ორმოს შეწირული გათელილი ყვავილი
ერთმანეთს ტირის.

მე ვღეჭდი ხის ცრემლებს საღეჭ რეზინასავით
და ვსვამდი ყვავილების მომწარო წვენს.

სიზმარში მათი ხმა მესმის,
რომელიც მაღვიძებს..

ერთი ნორმალური სიტყვა არ მადგება ენაზე, მეცოდება ნებისმიერი ჩაგრული ადამიანი.

ერთი ადამიანით მეტი ან ნაკლები.. აზრი.. კი, სხვა წაიკითხავს და იმავეს იფიქრებს, არადა ან .. მოკლედ ყველა უნდა გამოვიდეთ, იმედი მაინც არ უნდა დავკარგოთ.

ვერ ვარ იმ დონეზე რომ ვილოცო მათი სულებზე, პირიქით ლამის თავქვე ჩამოვახრჩო ეს ნაბიჭვრები.

და კიდევ, მე მოვკვდები მშიერი და არ ვიქნები ვინმეს მონა, მოქნეული კუდი, ანუ რომ გიბრძანებენ და არაადამიანურ საქმეს, უსამართლობას სჩადი, რომ არ დარჩე ადგილზე, შენ ერთი, ასი თუ ათასობით გაგათავისუფლებენ, არაუშავს, იმ დღეს გადაიტანთ, იმ თვეს, და მხარში ამოგიდებათ ხალხი და მეორე თვეს უკვე აირჩევთ სხვას, რომელიც ასევე შეგჭამთ, უბრალოდ ძვლებს აღარ დაუწყებს ხვრას.

ცრემლი მადგება, როდესაც ამას ვუყურებ.. რადგან არ შემიძლია რაიმეთი მაინც დავეხმარო.. ხელგამოწვდილს თუ ფული არ გაქვს პურის ნაჭერს ან სადმე ბოთლს აიღებ, მოუშვებ ქუჩასა თუ ეზოში და წყალს მიუტან მაინც და აქ.. რა უნდა ქნა.. აუუუფღღღ!..
აქ სამართალი არ ვიცი, ოდესმე თუ ... კითხვის გაგრძელება »

ზამთრის ნათელი დღე.

ჩვენ ერთმანეთს ვუყურებთ.

ვიცინით.

პირში გვადნება ხის ფოთლებიდან შეგროვილი თოვლი.

არ ვიცით,
როგორ გავუმხილოთ ერთმანეთს ჩვენი გრძნობები.

ვსხდებით გრძელ სკამზე ერთმანეთის გვერდით.

ვიყურებით ცაზე
და სახეზე გვეცემა ფანტელები.

ერთხელაც გავიღვიძებ
და ჩემს სხეულს შეეზრდება ყვითელი ბროწეულები.

მწვანე ცა.
წითელი ზღვა.
ლურჯი ღეროები მოიბამენ თეთრ ყვავილებს,
როგორც ხეს შეზრდილი გაჭიმული სქელი მავთული..
მკვეთრი სითეთრე.
თავისუფლების დროშა კი იფრიალებს ჩემს მეხსიერებაში,
როგორც დილას პირველი მზის სხივი შენს ფანჯარაზე.

ძროხა რძის ნაცვლად მწვანე ჩაის მოიწველება,
მისი მომწველნი იქნებიან ბინძური სულის მატარებელნი,
რომლებიც მალევე გამდიდრდებიან ამ სასმისის გასაღებით,
რომელიც ერთ დროს უბრალო ხალხს გვებარა
და წაგვართვეს.

ჩემისთანებს ცხოვრება გვამზადებს
მოულოდნელი სიკვდილისთვის,
მაგრამ როგორი უსაფუძვლოც არ უნდა იყოს,
მაქვს იმედი გამონათების.
თვითონ ჭაობში ვიძირები,
მაგრამ ვფიქრობ შენს გადარჩენაზე.
ჰო, შენზე, ვინც დროს მითმობ და მკითხულობ.

ქუჩასა და მეტროში გამვლელთა სახეები მტკივა
და ვერ ვისწავლე ამ ტკივილის გააზრება
და მისგან შვების მიღება, ... კითხვის გაგრძელება »

მინდა ვიყო აპოლიტიკური, სრულიად ბოლომდე.. მაგრამ არ გამოდის "აქ და ახლა.. აქ და ახლა.. აქ და ახლა"
ერთი ნორმალური და მისაღები სიტყვა არ მადგება ენაზე, როდესაც ვხედავ ასეთ სიტუაციას. არც ერთ მხარეს არ ვარ, რადგან ორივე მხარეს მყოფ ხალხს მე, ჩემი სიცოცხლე და ჩემზე უარესად მყოფებისა, მინიმუმ ფეხზე ჰკიდიათ.
უბრალოდ, ძალიან გული მტკივა, რომ ვირცხვენთ თავებს მსოფლიოს მასშტაბით.
მოიგოს ნებისმიერმა, რომელსაც ღირსეულად აირჩევენ, ოღონდაც პატიოსნად და არა ისე რომ ჩარიონ პოლიცია, იმაში რომ .. თუ ყველაფერი კარგადაა, გადაიღონ "ხმას არ ამოვიღებო" ერთმა ჟურნალისტმა თქვა, ყოფილიყო სადმე კუთხეში, მალავენ და ეს როგორც მე, ისევე თქვენც ყველაფერი კარგად იცით, რაც, რატომაც და რისთვის კეთდება, რომ მეტი დრო განაღდებული სკამები ყველაფრის ფასად, საერთოდ ყველაფრის.
რაც აქ ხდება ეს თუა დემოკრატია, მე ან ფარშევანგი ან კუ ვარ.
ამ დროს კი ხალხი კვდება!..

#უსამართლობა, #სკამები, #ნაგავი, და #მეტიჭამა

ვიფიქრო ცოცხლებზე ეს ისე ძნელია,
როგორც მკვდარს უმღერო და მანაც ხმა გაგცეს.
რადგანაც ჭრელ-ჭრულა ლექსებზე მღერიან
ისინი, ვინც ხალხი უძიროდ გაძარცვეს.

მარტო ვარ, გოგონა ოცნებებს მინაზებს,
ნახატზე სიგიჟეს ცხოვრებას ვუტოლებ.
ფანჯარა. ცხელი ჩაი ტოვებს ორთქლს მინაზე.
პროტესტი. ბრძოლა და ყვირილი რუპორით!

სიტყვები. "ოცნება", "ცხოვრება" "ხალხს შია",
ვუკიდებ სიგარეტს და გამვლელს ვუწუდებ.
ხედავ და შენც იცი, ქვეყანა ტრაკშია
და თუკი გაქვს ძალა, ხელი გაუწოდე

იმედი გვქონდა და დაგვჩაგრეს, დაგვცინეს
არაფრად აგვიგდეს გვიხმარეს მონებად.
მეც უკვე ვგრძნობ რომ დღეს ნერვები გავცვითე.
ჯერ იმ სიბოროტეს დედა არ მ..ნა!.

youtube.com/watch?v=Gnk2i3wcR6k — ეს ფილმი, მუსიკა თემა, სურვილების ახდენის ქვეყანა, თავისუფლება, იმედი!..

ერთი-ერთში ჩემს სულიერ მდგომარეობაზეა ეს ფილმი და ზოგჯერ ააააღყჰჰჰ..., ზოგჯერ გინებაც წამომცდენია, ზოგჯერ მომდომებია მის ნაცვლად ყოფნა და რავიცი...

2007 წელი ფილმის გადაღების, გამოსვლის თარიღი, ახლა რამე თუ შეიცვალა და რამე სასწაული თუ მოხდება, რომ მეც მაგ ქუჩებში ვიბოდიალო და გადავრჩე, დასაწყისშივე რომ ჟან მიშელ ბასკია გამოჩნდება გაკრული, ასწორებს!..

მოკლედ, რავიცი, ვისი ცხოვრებაც, სადღაც თუნდაც გზის ბოლოს მცირედით უახლოვდება ჩემსას და კვეთს მაინც, არათუ უერთდება და კვებავს და აგრძელებს.. მათ შეგიძლია უყუროთ...

დიდი სურვილი მაქვს, ახლა 2019 წელს, სიამოვნებით ჩავიდე და თუნდაც ასე, ვინმე ქართველი შემხვდეს და ხან მუსიკა ჩავრთოთ და კაპიკები ვიშოვოთ, ხანაც ნახატები დავდო და გაიყიდოს, თუნდაც იქვე გადამყიდველი ჩემს მოპირდაპირედ მოკალათდეს და ა.შ.. უბრალოდ მინდა გავცდე ... კითხვის გაგრძელება »

ახლა ისეთი გამწარებული ვარ... ოოო.. როგორ ვპოსტავ ამას, ისე რომ არ ვხმარობ ბილწ სიტყვებს და როგორ დავასრულებ ამ პოსტს, თვითონ აზრზე არ ვარ.. რატომ? არის, რაიმე გაუგებრობა, რომელიც ნორმალური საუბრის ტონით არ გვარდება, გაერიდე სხვა ოთახში, თუ არ გყოფნის, გაუშვი სახლში, ნათესავებთან, რა უფლებით ხელს წევ ქალზე, რავიცი, ისე ვარ, რამის ჩამოვკიდო და ცხვრებივით გავატყავო ეს ხალხი, კი, მესმის, მარხვის დროს, ასეთი და მსგავსი აზრები არ უნდა მაწუხებდეს, მაგრამ ჯერ მთავრობა, მერე სასამართლო, მერე სხვადსხვა ორგანოები, რომელიც (მე პირადად ვიცნობ ერთიორს და მადლობელიც ვარ მათი) ალბათ, უმეტესობა, ისეთია აქეთ უსამართლობას გტენის, ან გაიძულებს, რომ ან ხელი აწიო, შეეწინააღმდეგო, ან ბილწი სიტყვა და ა.შ.. ასევე სამსახურებში, ყველგან შესაძლოა არაა მსგავსი სიტუაცია, მაგრამ ბევრგან უფროსები არიან ისე რომ ნებისმეირ დროს ნებისმიერ რამეზე კი არ გაგაფრთხილებენ ან მიგანიშნებენ ესევე ჩაგვრაზე და აი, მე ვარ და ჩემი ნეკა თითის ფრჩხილის მიკრობადაც არ ღირხარ-ის გამოვლენა და ა.შ.. მაგრამ ყველაფერია ასატანი, ისაც რომ თუ ს ... კითხვის გაგრძელება »

დღეს ან ხვალ, თუკი რაიმენაირად შეძლებს ის გოგონა ჩემს ცნობას და მომესალმება, მომწერს, ან შემხვდება, ძალიან გამიხარდება, თუნდაც სხვასთან იყო, მისი ბედნიერი სახით ვიქნები მხიარული.

თუკი ვინმეს რაიმე ეჭვი დაებადა, დამიკავშირდეს, და დაწვრილებით მოვუყვები, რომ კართან შემოსასვლელის მარჯვენა კუთხეში ვიდექი, 2 თუ 3 გაჩერების შემდეგ ამოვიდა სხვა ასევე ლამაზი გოგონა, მიმზიდველი მარცხენა მხარეს დადგა, მაგრამ მე ვერ ვაქცევდი ვერანაირ ყურადღებას, ვგულისხმობ ვერც ვუყურებდი, სულ ალბათ სამი-ოთხჯერ დავხედავდი მას, ვიყურებოდი მოპირდაპირე მხარეს კარიდან ოდნავ მარჯვნივ მგონი მეორე სკამზე, პირველზე ვინ იჯდა არ მახსოვს, მის გვერდითაც ალბათ დაღლილი გოგონა იყო, დაახლოებით მისივე წლოვანების, მის გვერდით ვიფიქრებდი რომ დედამისია, მაგრამ მთელი 4-5 გაჩერება, ხმა არ გაუციათ ერთმანეთისთვის და ა.შ..

ათას რამეს დავწვრილმანდები, ოღონდაც გამოჩნდეს ის გოგონა. ძალიან გამიხარდება!..

არ ვარ პოპულისტი, არა პიარის მხრივ და ა.შ..
არამედ, უბრალოდ შეგიძლიათ გადააზიაროთ ეს ლექსი, რად ... კითხვის გაგრძელება »

შეამჩნიე
ქუჩაში მიმავალი
სევდიანი, ცხოვრებისგან გატეხილი,
შენს გვერდით ჩამვლელი ადამიანი
გააჩერე,
ესაუბრე,
ეცადე დაეხმარო, სულიერად ან ხორციელად,
ეცადე მისცე მეორე დღეს, მზის ამოსვლის იმედი,
ეცადე გადაარჩინო,
და ეს ცდა — შენ გადაგარჩენს!

გტკივა - გამოხატე, ოღონდ იყავი ნამდვილი შენს საქმეში და არა სხვის დასანახად გააკეთო და გულში ერთი მაგათიცო გაიფიქრო. ასეა, სამწუხაროდ, 9 აპრილი არ იციან რა დღეა უმეტესობამ, ვინც იცის ერთი-ორს სტკივა გული, ლოცულობს, მაგრამ ის ერთეულები მინიმუმ იმდენი მაინც იყვნენ, რამდენი ადამიანიც შეეწირა ამ დღეს.. ღმერთი განსჯის ყველას, უბრალოდ თუ საგულე არ გასცემს სიკეთეს, სითბოსა და ადამიანობას, ესეიგი ქვაა და მისი სხვისი თვალისთვის დაწერილი ქულისთვის და ა.შ.. ჩანს შეუიარაღებელი თვალით, მაგრამ ვინც ვერ ხედავს და ბრმად ენდობა იმ ხალხს, მისთვის სულერთია ალბათ, არათუ 9 აპრილი, არამედ ყველაფერი საკუთარი თავის გარდა.. კი, შესაძლოა გადავედი სხვადასხვა თემებზე და ვერ დავალგე აზრი ნორმალურად და ლამაზად, მაგრამ ახლა ისე ვარ.. იმედია მეპატიება და იმედია გამიგებთ..

ცხოვრების დინების გზას
მხოლოდ წინ მივყავარ,
მამა.

ვგრძნობ,
შენც მხედავ და მომყვები,
რომ სადმე ფეხი არ დამიცდეს.

ადრე თუ გეგონა დედას უნდა დავეძინე,
ახლა შენზე ფიქრი არ მაძინებს,
რადგანაც ვხდები,
რომ ჩემს გვერდით ხარ
და უსმენ ჩემს სუნთქვას.

მწამს,
იქამდე არ გადავუხვევ გზას,
სანამ შენ თვალს მადევნებ,
მამი..

ღამენათევი მივედი ეკლესიაში. ცოტახნით გავედი ტაძრიდან, რომ ცივ ჰაერს გამოვეფხიზლე.

ეზოში მთავარ შესასვლელთან შევნიშნე აღელვებული ქალი შარვლით, მიყუდებული ღობეს.
ვუყურებდი,მინდოდა მასთან მისვლა, დამშვიდება და ვეძებდი მიზეზს.

მსურდა მეთქვა,რომ შემოსულიყო ეზოში, მიყრდნობოდა ტაძრის კარს რადგან მალე ქადაგება დაიწყებოდა და მოესმინა.
როდესაც ჩამოვაყალიბე აზრი, თუ რის თქმასაც ვაპირებდი.
დასრულდა ზიარება.

ხალხის ნაწილმა დაიწყო გამოსვლა,მივუახლოვდი რამდენიმე ნაბიჯით. გავცდი ჯვარს და დავდექი კელიის პირდაპირ,ისე რომ მას ვერ შევემჩნიე.
დავიწყე გამეორება იმ რამდენიმე სიტყვის და ფიქრი, თუ რაც არ უნდა ეკითხა, სავარაუდო პასუხი წამში გამეცა.

გამოვიდა მისი მეუღლე ბავშვით.
მიხარია, რომ ასეთ ქალს ჰყავს გვერდზე მამაკაცი და თვითონ არის დედა.
ეს გავიფიქრე თუ არა, მივხვდი, რომ ჩემს ცოდვებს მიემატა ერთიც..
გუშინ, მოვატყუე საკუთარი თავი, რომ შემძლებოდა ნაბიჯის გადადგმა..

პაემანი
სარკეში
საკუთარ თავთან..

გძინავს მარტოს.

მე არ ვიღებ ფოტოებს, მაგრამ ამდენი ხანი, რაც არ დამიდია არანაირი ფოტო, მითუმეტეს ახალი, წლებია, ჰოდა.. სამ მარტს, სიამოვნებით დავდებდი ფოტოს, სადაც იქნებოდა სამი საყვარელი ადამიანი, საიდანაც ორი იქნებოდა დედიკო და დავაწერდი მსგავსი შინაარსის ტექსტს — "დედაჩემი ჩემს ბავშვთან და მის დედიკოსთან ერთად" — აუუუ, ნეტავ რომელ სამ მარტს იქნება ეს ბედნიერება!.. <3

მე თუ ძაღლს მივცემ მცირედ საკვებს,
ის სანამ მიხვდება რომ შესაძლოა ცოტა ჩემთვისაც დამეტოვა,
გამომყვება კუდის ქიცინით,
მის მერე, როდესაც დარწმუნდება,
რომ იძულებული ვარ
საჭმელი დავიტოვო მეორე დღისთვის,
მიხვდება რომ არ ვჭირდები
და წავა.

ასეა ხალხთან ცხოვრებაშიც,
მე თუ ვუტოვებ მთელ გულს ადამიანს,
მას იმდენ ულუფად ჰყოფნის,
რა წონასაც იკავებს ეს ორგანო
და არა იმდენად,
რა სიყვარულსაც იტევს..

ჭიანჭველას შეუძლია
ტანით ათრიოს თავის წონაზე ბევრად მეტი ტვირთი,
საკუთარ სახლთან მისულმა
შეისვენოს
და თავის მეუღლეს პირველი მოატეხინოს
ნამცეცის საუკეთესო ნაწილი.

ჩემს უკან მომავალი დღეები დგანან
და რიგრიგობით მეძახიან
მე ვცდილობ სულ წინ ვიარო
მაგრამ ამით უფრო ვცილდები რეალობას
და მიჭირს აღქმა ორი სხვადასხვა სამყაროსი

რადგან მეკარგება ხმა
რადგან მატულობს განვლილი მანძილი
რომელსაც უსწრებს დრო
რომელიც იკარგება ჩემსავით

და ძილის წინ თუ გისმენია საათის წიკწაკის ხმა
და გითვლია წარმოსახვითი ცხვრები ჟირაფები ან სპილოები
და მაინც არ მოგსვლია ძილი
და ნერვები გეშლებოდა
და ვერ ხვდებოდი იმას რომ რეალურად უკვე გეძინა
და ძილში ცდილობდი ჩაძინებას..

ზოგი უნებლიე შეცდომის გამოსასყიდად სისხლს გავიღებდი,
რომ შეიძლებოდეს მისით მორეცხვა,
როგორც ხსნარითა და წყლით იატაკის გახეხვა
და სადმე სამუდამოდ გადასხმა,

საიდანაც გაფილტრული წყლის სახით,
არავის მოუბრუნდება მსგავსი სიტუაცია
და სახეზე შესხმით ვერ გაიხსენებს მას.

არ ვიცი,
თუ არსებობს ისეთი რამ რაც ცვლის ადამიანს
ავიწყებს მისთვის მოყენებულ ტკივილებს,
უეცარს მაინც..

მწამს,
რომ არსებობს შენდობა, მიტევება
და როგორც აღსარების ჩაბარების შემდეგ
ადამიანი გრძნობს თავისუფლებას
და ივიწყებს საკუთარ ცოდვებს,
რომელიც შესაძლოა თვალცრემლიანი სინანულით აღაირა,

ისე ძლიერ მსურს გამიგო
თუნდაც ამ ნაწერით რის თქმას ვაპირებდი
და რა გამომივიდა..

ჩემი გრძელი ღამეების ზღვა ბედნიერებას
ღრუბლებს ზემოთ ჩიტმა გადაუფრინა

მოვკვდი.
ჭიქაში ჩაი ჯერ კიდევ ცხელია.

მინდა იქამდე მაინც გიყვარდე,
სანამ ეს ჩაი გაცივდება,
თუმცა ვიცი,
შენი სიყვარულიც უშაქრო იქნება.

უბრალოდ წამიერი გაფიქრება,
რომ არსებობს
თუნდაც ერთი ადამიანი,
ვისაც უყვარხარ..

ამ აზრით ვერ ამარცხებ სიკვდილს,
უბრალოდ გადადებ სხვა დღისთვის
მაგრამ ამით ცხოვრებას ეძლევა

ძალა და იმედი,
რომელიც დაგაღამებინებს დღეს
და შეძლებს შენში გათენებას!

( მიყვარხართ! <3 )

ალბათ,
არსებობს სხვა სამყაროებიც,
რომლებიც ჩვენს გვერდით ცხოვრობენ,
აქვე ჩვენი ოთახის ჰაერში,
ერთი ხელის გაწვდენაზე,
რომლებიც გვიყურებენ
და ჩვენზე მეტი იციან ჩვენს შესახებ.

ზოგჯერ,
სიზმარში ვნახულობ ქალაქის რაღაც ადგილებს,
ვიღაც ადამიანთა სახეებს,
რომლებსაც ვერ ვცნობ,
ან შორეულ წარსულში მომიკრავს თვალი
ანდაც მომავალში ვნახავ მათ..

ზოგჯერ,
ქუჩაში უკნიდან ვგრძნობ რაღაც საშიშროებას,
გავიხედები და არავინ,
ვაგრძელებ გზას
და ან ბავშვის ნასროლ ქვას ავიცდენ,
ან ბინიდან რაიმე გადმოგდებულ ნივთს.

შესაძლოა,
დაგეცეს ფოთოლი ან ნიავმა ისე გაგიელვოს მხრებში ,
რომ იგრძნო ადამიანის შეხება,
გაკანკალდე და ადგილზე გაშრე.

ზოგჯერ,
პარალელური სამყაროს წარმომადგენლები
ტოვებენ საკუთარ კვალს,
ან დამტვრეული ჭიქით,
ან სიბნელეში ფანრიდან შემოსული ლამპიონის შუქზე
ან კერძოდ გულში,
სადაც იბადება ... კითხვის გაგრძელება »

ჩემი ერთი დღე დაიწყო ასე.
ვიყავი მარტო.
შეშლილ ავტოპორტრეტს ვხატავდი,
რომელსაც ეკლდი შენი სითბო,
იმიტომაც გამოვიდა ასეთი ცივი.
წამოვწექი ტახტზე
და მორიგი კოშმარულისიზმრის შემდეგ..

ავიფრცქვენი სიფრიფანა კანი სხეულიდან
მოვაყარე მარილი,
დავასხი ტაფაზე ორი წვეთი ზეთი
და შევწვი.
გული არ მიმივიდა მეჭამა
და დავუყარა უბნის ძაღლს.

ვიყურები ფანჯრიდან.
ვხედავ თათებით ძლივსღა მოათრევს სხეულს.
ისე ჩაუარა ჩემგან ნაჩუქარ საუზმეს,
რომ არც კი დაუყნოსავს.
ვხვდები,
მასაც არ ვჭირდები,
შენ მითუმეტეს..

მინდა ვიყვირო ხმის ჩახლეჩამდე,
მინდა ვიფრინო უსასრულოდ
და ერთი თვის მერე სადმე რამეზე დავეცე..

მინდა ყოველ ჩემს ჭკუიდან შეშლას შენი სახელი ერქვას,
რადგანაც სიგიჟეა ჩემი სიყვარულიც და ცხოვრებაც.

მინდა არავის ესმოდეს ჩემი განწირული ხმა,
უბრალოდ,
როდესაც დავწყნარდები,
მაშინ მოხვიდე,
... კითხვის გაგრძელება »