მაინტერესებს,
სად მიდის ჩვენი ცხოვრება,
როდესაც ჩვენ მას ვკარგავთ.

ვკვდები.

საკუთარ თავს არ ვიცნობ,
სხვისას მითუმეტეს.

ჩემმა ყვირილმა გაჟღინთა
ბინის კედლები,
მაგრამ ხმა,
ჯერ კიდევ ფანჯრებს იქით
ვერ გასცდა.

ალბათ,
მართალი ვიქნები თქვენს წინაშე,
გამიგებთ
და დამიჯერებთ,
მაშინ,
როდესაც დავტოვებ კვალს ქუჩაზე,
ჩემი აივნიდან.

მჯერა,
"კა-სან-დრა"
ჩემს ძარღვებშია
და კივის.

ხმელეთის ჩიტო,
შენ ვერასდროს იფრენ ცაში.

შენი ცხოვრება ისეთივე სიცრუეა,
როგორც ღიპიანი პოეტის ლექსი შიმშილზე.

ვხვდები,
შენ ჩემსავით შესცქერი ჭერს
და ოცნებობ,
რადგანაც ფიქრობ,

რომ ცხოვრებაში არაფერი დაგრჩენია,
ამაზე მეტი.

იცი, რომ ეს გულიც
უფრო მეტს მოითმენს.

არ გინდა,
გჯეროდეს..
ტკივილით ერთობი.

მარტო ხარ
და გინდა,
ვინმე რომ მოვიდეს.

კაკუნი კარებზე
არ ისმის თვეობით.

როდესაც
ვეძებდი
ჩემს მსგავს ადამიანს
დასამეგობრებლად,
ვიპოვე
საკუთარი თავი ..

სურვილების ხე დაიტვირთა ოცნებებით
და ქარის დაბერვისას - გადატყდა.

არ ვიცი,
ველოდო თუ არა,
საკუთარი ნატვრის ასრულებას.

მკვდარი ჩიტების დაცემის ადგილზე
ჩვენ ვსუნთქავთ,
ვმოძრაობთ ანუ ვცოცხლობთ.

ჩვენ დავფრინავთ
თვალგახელილ ოცნებში ან
მხოლოდ დაუვიწყარ სიზმრებში.

და ნეტავ,
როდის გავუცვლით გარემოს,
მათ, ვინც ცოცხლობს ფრენისთვის?

მე შემიძლია,
ნებისმიერ დროს,
შევიდე ზღვის სიღრმეში
და მოვიბა ფრთები.

შენს კარგად ყოფნას
ყოველთვის ეწირება ვინმე ან რამე.

მე ჩაიდნით ავადუღე წყალი
რომელიც დავასხი
ორ ცალ იაფფასიან ჩაის პაკეტს,
შევურიე ერთი კოვზი შაქარი
და მივხვდი,
რომ მან სისხლი იდინა,
ჩემი სიამოვნებისთვის,
ისევე, როგორც ჩემმა მეგობარმა თავი გადადო
საკუთარი შვილის
ახლადშექმნილი ოჯახის გამოსაკვებად.

სამწუხაროა,
ის რომ
ღერი სიგარეტი,
ნატეხი პური
და ყავა, ერთჯერადი მოხმარებისთვის,
უფრო ახლოს არის ჩვენთან,
ვიდრე ისინი,
ვინც გვიყვარს,
ვუყვარვართ,
ვისთვისაც ვცოცხლობთ
და თავებს ვერ ვიმეტებთ მოსაკლავად.

მე მწამს
იმ ნახატის,
სიმღერის,
ნათქვამი ან დაწერილი სიტყვის,
რომელშიც ჯერ კიდევ შემორჩა
ორი გრამი პოეზია,
როგორც გამოსაწრუპად დარჩენილი
ლუდის წვეთები
ბოთლზე ხაზებად.

საწუხაროდ,
გვიან შევამჩნიე,
რომ შენში ნაპოვნი ბედნიერება
აღმოჩნდა საკუთარი.

სიხარულს გვანიჭებს სიამოვნება,
რომელიც იშვიათდება.